۱۷ ۱«خداوندا، دادخواهی مرا بشنو؛ و به فریادم توجه فرما. به دعایم گوش فرا ده، که از لبانی بی‌ریا برمی‌آید. ۲دادِ من از حضور تو صادر شود؛ چشمانت منصفانه بنگرد. ۳تو دل مرا آزموده‌ای و شبانگاه به سراغم آمده‌ای؛ مرا در بوتۀ آزمایش نهاده‌ای و هیچ نیافته‌ای. زیرا عزم کردم که زبانم تجاوز نکند. ۴و اما دربارۀ کارهای آدمیان – به کلام لبان تو خود را از راههای خشونتکاران به دور داشته‌ام. ۵گامهایم به راههای تو استوار است؛ پاهایم نلغزیده است. ۶خدایا، تو را می‌خوانم، زیرا که مرا اجابت خواهی کرد؛ گوش فرا ده و سخنانم را بشنو. ۷شگفتی محبتت را بنما، ای که به دست راست خود آنان را که به تو پناه می‌آورند، از دست مخالفانشان نجات می‌بخشی. ۸مرا همچون مردمک چشم خود نگاه دار؛ و در سایۀ بالهایت پنهانم کن، ۹از شریرانی که مرا به نابودی می‌کِشند، و از دشمنان جانم که احاطه‌ام کرده‌اند. ۱۰آنان دل سنگ خود را می‌بندند و زبان به گستاخی می‌گشایند. ۱۱رد پای مرا دنبال کرده و هم‌اکنون در محاصره‌ام گرفته‌اند؛ بر من چشم دوخته‌اند تا بر زمینم افکنند. ۱۲شیری را مانند که در دریدن حریص باشد، شیر ژیان را که در بیشه کمین گرفته است. ۱۳خداوندا، برخیز و به مقابله با ایشان بر آ و به زیرشان بیفکن؛ به شمشیر خود جان مرا از دست شریران خلاصی ده. ۱۴خداوندا، به دست خویش مرا از چنین مردمان برهان، از مردمان این دنیا که نصیبشان تنها در این زندگی است و بس؛ که شکمشان را از ذخایر خود پر می‌کنی، و به فرزندان سیر می‌شوند، اما آنچه از اموالشان بر جا می‌ماند به اطفال ایشان می‌رسد. ۱۵و اما من، در پارسایی، رویِ تو را نظاره خواهم کرد؛ و چون بیدار شوم، از دیدن شباهت تو سیر خواهم شد.»
دعای داوود.