۱۲۰
در تنگی خود خداوند را می‌خوانم، و مرا اجابت می‌فرماید.
۲ خداوندا، رهایی‌ام دِه از لبانِ دروغگو و زبانِ حیله‌گر!
۳ ای زبانِ حیله‌گر، او با تو چه کند؟ بیش از این تو را چه دهد؟
۴تیرهای تیزِ مرد دلاور را، با اخگرهای سوزانِ درخت رُتَم!
۵ وای بر من که در ماشِک اقامت گزیده‌ام، و در میان خیمه‌های قیدار ساکن شده‌ام!
۶ چه به طول انجامید سکونت من با مردمانی که صلح را دشمن می‌دارند!
۷من مردِ صلح‌ام؛ اما چون دهان به سخن می‌گشایم، ایشان سرِ جنگ دارند!’
مزمور۱۲۰: ۷ـ۱